Ένα υπέροχο κειμενάκι από τον GT Toul
Το παρακάτω κείμενο θα μπορούσε να είναι μια χριστουγεννιάτικη ιστορία. Ή μια ωδή στην χειμερινή κολύμβηση.
Στην πραγματικότητα, δεν απευθύνεται ούτε σ'αυτούς που γιορτάζουν (όχι μόνο τα χριστούγεννα, μα την κάθε τους μέρα), ούτε στους χειμερινούς κολυμβητές. Αυτοί τα ξέρουν… Απευθύνεται στους υπόλοιπους.
...
Το παρακάτω κείμενο θα μπορούσε να είναι μια χριστουγεννιάτικη ιστορία. Ή μια ωδή στην χειμερινή κολύμβηση.
Στην πραγματικότητα, δεν απευθύνεται ούτε σ'αυτούς που γιορτάζουν (όχι μόνο τα χριστούγεννα, μα την κάθε τους μέρα), ούτε στους χειμερινούς κολυμβητές. Αυτοί τα ξέρουν… Απευθύνεται στους υπόλοιπους.
...
Άδεια σοκάκια. Κλειστά μαγαζιά. Μαζεμένα τραπεζοκαθίσματα.
Το Φισκάρδο έχει γυρίσει κουρασμένο στο καμαρίνι του. Αφαιρεί το καλοκαιρινό make-up και αποκαλύπτει δειλά πόση ομορφιά ήταν κρυμμένη κάτω απ'το φτιασίδωμα.
...
“Μα τι γράφεις;”
Με ρωτά, με την χαρακτηριστική νησιώτικη περιέργεια, δείχνοντας τις σημειώσεις.
Του διαβάζω.
Δεν ενθουσιάζεται καθόλου.
“Δεν είναι όπως τα λες. Απομονωμένοι και ξεχασμένοι είμαστε εδώ, πληκτικός ο χειμώνας, κλειστοφοβικός, δεν έχεις τι να κάνεις, ένα ξερονήσι, είναι σαν φυλακή...”
Λέει κι άλλα.
Σαν καταλαγιάζει, του λέω πως τα μόνα κάγκελα που βλέπω, βρίσκονται στα λόγια σου.
...
Το βλέμμμα του σκοτεινιάζει. Συνειδητοποιώ πως απέναντι μου έχω έναν βαθιά θλιμμένο άνθρωπο κι εγώ του λέω αερολογίες. Περπατώντας προς την παραλία, μπλέκουμε σε μια εκ του προχείρου, μα διαπεραστικά ανθρώπινη συζήτηση.
Μιλάμε κάμποση ώρα.
Πριν φύγει, με τιμά με μια τελευταία διαπίστωση.
“Δεν λέω, έχουν βάση αυτά που λες, αλλά πως να τα κάμεις πράξη… Χρειάζεται μια μεγάλη… υπέρβαση να το πω, δόση τρέλας, διάολε, δεν ξέρω... Είναι για παράδειγμα ένας που κολυμπάει εδώ τα πρωινά. Τον βλέπω καμιά φορά απ'τον δρόμο, ίσως τον προλάβεις.
Θάλασσα Δεκέμβρη μήνα, να… τέτοια τρέλα χρειάζεται...”
Του απαντώ πως τα παραλέει, χτυπώντας τον φιλικά στον ώμο.
…
Απομακρύνεται αργά, χώνοντας τα χέρια του βαθιά στις τσέπες του παλτού.
Περιμένω να χαθεί πίσω απ'τα τελευταία δέντρα.
Ύστερα ανοίγω το σακίδιο και βγάζω από μέσα την πετσέτα και το μαγιό.
…
Υ.Γ. Ίσως και να κάνω λάθος, μα νομίζω πως χρειάζεται μια δόση “τρέλας” σαν αντίβαρο στη “λογική”. Αλλιώς η ζωή γίνεται επικίνδυνη. Η βαρετή. Που είναι χειρότερο...
-Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις δεν είναι συμπτωματική-
Το Φισκάρδο έχει γυρίσει κουρασμένο στο καμαρίνι του. Αφαιρεί το καλοκαιρινό make-up και αποκαλύπτει δειλά πόση ομορφιά ήταν κρυμμένη κάτω απ'το φτιασίδωμα.
...
“Μα τι γράφεις;”
Με ρωτά, με την χαρακτηριστική νησιώτικη περιέργεια, δείχνοντας τις σημειώσεις.
Του διαβάζω.
Δεν ενθουσιάζεται καθόλου.
“Δεν είναι όπως τα λες. Απομονωμένοι και ξεχασμένοι είμαστε εδώ, πληκτικός ο χειμώνας, κλειστοφοβικός, δεν έχεις τι να κάνεις, ένα ξερονήσι, είναι σαν φυλακή...”
Λέει κι άλλα.
Σαν καταλαγιάζει, του λέω πως τα μόνα κάγκελα που βλέπω, βρίσκονται στα λόγια σου.
...
Το βλέμμμα του σκοτεινιάζει. Συνειδητοποιώ πως απέναντι μου έχω έναν βαθιά θλιμμένο άνθρωπο κι εγώ του λέω αερολογίες. Περπατώντας προς την παραλία, μπλέκουμε σε μια εκ του προχείρου, μα διαπεραστικά ανθρώπινη συζήτηση.
Μιλάμε κάμποση ώρα.
Πριν φύγει, με τιμά με μια τελευταία διαπίστωση.
“Δεν λέω, έχουν βάση αυτά που λες, αλλά πως να τα κάμεις πράξη… Χρειάζεται μια μεγάλη… υπέρβαση να το πω, δόση τρέλας, διάολε, δεν ξέρω... Είναι για παράδειγμα ένας που κολυμπάει εδώ τα πρωινά. Τον βλέπω καμιά φορά απ'τον δρόμο, ίσως τον προλάβεις.
Θάλασσα Δεκέμβρη μήνα, να… τέτοια τρέλα χρειάζεται...”
Του απαντώ πως τα παραλέει, χτυπώντας τον φιλικά στον ώμο.
…
Απομακρύνεται αργά, χώνοντας τα χέρια του βαθιά στις τσέπες του παλτού.
Περιμένω να χαθεί πίσω απ'τα τελευταία δέντρα.
Ύστερα ανοίγω το σακίδιο και βγάζω από μέσα την πετσέτα και το μαγιό.
…
Υ.Γ. Ίσως και να κάνω λάθος, μα νομίζω πως χρειάζεται μια δόση “τρέλας” σαν αντίβαρο στη “λογική”. Αλλιώς η ζωή γίνεται επικίνδυνη. Η βαρετή. Που είναι χειρότερο...
-Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις δεν είναι συμπτωματική-
